άφησα στην άκρη το πρόλογο κ άρχισα το μονόλογο σε έναν τύπο ένα παγωμένο σαββατόβραδο τον είδα χύμα να γυρίζει κανείς δεν του 'πε να ζήσει του είπα θα έπρεπε να βρει κάτι για να αγαπήσει να μην νιώθει τον εαυτό του άδειο να χει κουράγιο να μιλήσει να ζητήσει να πάρει αυτό που αξίζει να βρει ένα δρόμο πιο φωτεινό για να περπατήσει δυστυχώς για τα λόγια μου ο τύπος ήταν κουφός
τι ώρα είναι ρωτάω τίποτα το όνομά σου? τίποτα τι κάνεις εδώ? τίποτα, με κοιτούσε καχύποπτα τόσο φοβισμένος εγκλωβισμένος βαθιά στη φυλακή του δεν έσπαγε με τίποτα η σιωπή του του πα θα αναγκαστείς κάποια μέρα φρόντισε μην είναι αργά να πεις κουβέντες να ελευθερωθούν από τη καρδία κ εν εγώ του τα λεγα κοιτούσε τρομαγμένος πίσω.
μου είπε θέλω μα δεν μπορώ να μιλήσω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου