Αγένειες.

Καθαρά Δευτέρα, κ εγώ ως γνωστών από την τελευταία επίσκεψη μου σε βενζινάδικο με τη κλασική προσθήκη 5 ευρώ βενζίνης έχω χτυπήσει κόκκινο λαμπάκι εδώ και 2 μέρες κ εκμεταλλεύομαι το ότι δεν κυκλοφορώ. Μου λέει η μαμά ότι θα παιχτεί 3μερη απεργία κ παίρνω την μεγάλη απόφαση- τεραστίων διαστάσεων απόφαση για μένα- να γεμίσω το ντεπόζιτο. Ναι, να βάλω πάνω από 5 η 10 ευρώ. 100 σκέψεις στο μυαλό μου, όχι ρε γαμώτο θα χαλάσω 50 ευρώ, θα περιμένω 3 ώρες στην ουρά, βιάζομαι που θα βρω βενζινάδικο, έχω χτυπήσει κόκκινο εδώ και πολλά χιλιόμετρα δεν με παίρνει να ψάχνω ανοιχτό βενζινάδικο, της Κηφισιάς θα είναι ανοιχτό, ναι αλλά εγώ πάω Παπάγου. Πανικός. Τελικά το παίζω κορόνα γράμματα κ πάω στο πιο κοντινό κ αγαπημένο βενζινάδικο κ ήταν άδειο από κόσμο, και ανοιχτό. Καύλα? Γεμίζω. 53.90 ευρώ ΓΑΜΩΤΟ. Δεν ήξερα καν ότι χωράει τόσο βενζίνη. Τελος πάντων τουλάχιστον τώρα μπορώ να τρέχω όσο θέλω. Και όπως πάω να φύγω λέει ο επόμενος πελάτης – μια πολύ νεαρή κοπέλα, πιο νεαρή από μένα. Ένα κοριτσάκι δλδ, στον υπάλληλο, αρκετά μεγαλύτερο από μένα. «θα μου βάλεις τάδε ευρώ»? Και ερωτούμαι. Τι σου δίνει το δικαίωμα μωρή χλαπάτσα να λες σε κάποιον μεγαλύτερο σου θα μου βάλεις? Που πήγε ο πληθυντικός κ η ευγένειες? Γιατί μιλάμε στον βενζινά, στη πωλήτρια, στο σερβιτόρο και τον περιπτερά με απολύτως κανένα σεβασμό. Και ρε φίλε ο υπαλληλάκος αυτός δουλεύει για σένα και σε βοηθάει. Δεν καταλαβαίνω αυτή τη χαλαρότητα και την αγένεια εμένα θα με εκνεύριζε παρά πολύ ρε φίλε είναι πολύ υποτιμητικό.